بررسی مشکلات آموزش بالینی و راهکارهای بهبود کیفیت آن از دیدگاه مربیان بالینی و دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار

زمینه و هدف: از آنجا که پرستاری و مامایی حرفه‌هایی کاربردی هستند که با حیات انسان ها سروکار دارند، آموزش بالینی اساس برنامه‌های آموزشی این رشته‌ها را تشکیل می‌دهد. بنابراین مطالعه حاضر به بررسی مشکلات آموزش بالینی و راهکارهای بهبود کیفیت آن از دیدگاه مربیان بالینی و دانشجویان پرداخته است. مواد و روش‌ها: این تحقیق از نوع توصیفی بوده و افراد مورد مطالعه، تمام دانشجویان ترم 7 و 8 مامایی و پرستاری (116 نفر) و نیز مربیان بالینی (13 نفر) دانشگاه بوده‌اند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه‌ای شامل سه بخش اطلاعات فردی، مشکلات بالینی و راهکارها بود. تلخیص داده ها با استفاده از آمار توصیفی و توسط نرم‌افزار 11.5 SPSS انجام گرفت. یافته‌ها: یافته‌های این مطالعه نشان داد که مشکلات و موانع آموزش بالینی از دیدگاه مربیان به ترتیب عدم رعایت اصول علمی کار در محیط‌های بالینی (3/92 درصد)، کمبود امکانات و شرایط محیط کار (9/76 درصد)، عدم اجرای فرآیند پرستاری در بالین (2/69 درصد)، کمبود انگیزه در دانشجویان (2/69 درصد)، غیرآموزشی بودن بیمارستان و تعداد زیاد دانشجو در گروه‌های کارآموزی (5/61 درصد) بودند و از دیدگاه دانشجویان به‌ترتیب تعداد زیاد دانشجو در گروه‌های کارآموزی (9/62 درصد)، شکاف موجود بین علم و عمل در محیط‌های بالینی (1/62 درصد)، نداشتن فرم ارزشیابی بالینی استاندارد و شیوه های ارزشیابی بالینی سلیقه‌ای (1/62 درصد) ذکر شده است. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه، از نظر مربیان و دانشجویان مهمترین مشکلات جهت یادگیری مهارت‌ها عبارتند از: کمبود امکانات و شرایط، عدم هماهنگی کار پرسنل با اصول علمی، عدم همکاری پرسنل، تعداد زیاد دانشجویان در هر گروه و غیر آموزشی بودن بیمارستان بود. همچنین مهمترین راهکارها آموزشی کردن بیمارستان‌ها، برگزاری جلسات توجیهی بین حوزه معاونت آموزشی و درمانی، تعدیل در تعداد واحدهای مربیان بالینی، بازنگری در تعداد دانشجو در هر گروه کارآموزی و تهیه چک لیست ارزشیابی برای هر دوره از کارآموزی به تناسب بخش و نوع فعالیت می‌باشد.